“คณะนักร้องประสานเสียงไนติงเกล” เป็นคณะนักร้องประสานเสียงของคริสตจักรความหวังกรุงเทพ ในสมัยที่ผมเพิ่งจะรับเชื่อใหม่ๆ (ปี 1988) มีคุณแม่แมรี่เป็นหัวหน้าคณะฯ ซ้อมกันสัปดาห์ละ 2 ครั้ง คืนวันพฤหัสกับเช้าวันอาทิตย์ คณะฯ มีสมาชิกหลายสิบคน ผู้ใหญ่บ้าง เด็กบ้าง
ผู้หญิงผู้ชายคละกันไป หลังจากที่ผมรับเชื่อได้ไม่กี่สัปดาห์ พี่เลี้ยงของผมในเวลานั้น (พี่ป๊อก) ก็ชวนเข้าวงการ ด้วยเหตุที่พี่แกก็ร้องอยู่ด้วย เลยชวนผมไปร่วม คงหวังจะให้ผมได้มีอะไรทำมากกว่าจะเห็นแววนักร้องแน่ๆ
เช้าวันอาทิตย์หนึ่ง ผมขึ้นไปบนห้องซ้อมของคณะนักร้องนี้
ได้พบกับคุณแม่แมรี่ แนะนำตัวเล็กน้อย คุณแม่ไม่รอช้า จับให้ลองทดสอบเสียง
จะได้เอาเข้ากลุ่มเสียงได้ถูก กลุ่มเสียงของคณะฯ มีสี่เสียงด้วยกัน คือ
สองเสียงของผู้หญิง ได้แก่ โซปราโน แอลโต (หรือที่เรามักแซวๆ ว่า เอวโต) กับสองเสียงของผู้ชาย
ได้แก่ เบส กับ เทเนอร์ คุณแม่แมรี่ดีดเปียโนแล้วให้ผมลองร้องตาม
ผมก็ร้องตามไปเรื่อย สุดท้ายได้อยู่เสียงเทเนอร์
มารู้ภายหลังว่าคือเสียงสูงของผู้ชาย คิดแอบดีใจ(ไปทำไม)ว่า “เราอยู่เสียงสูง
เท่ห์ดีแฮะ
ผมถือว่าเป็นนักร้องที่อายุน้อย (ถ้าจำไม่ผิดน่าจะน้อยที่สุดนะ)
เพราะอายุแค่ 16 เท่านั้น
แต่เป็นวัยรุ่นที่ไปซ้อมอย่างจริงจังและต่อเนื่อง เราซ้อมกันทุกเช้าวันอาทิตย์เวลา
8 โมงเช้า และคืนวันพฤหัส 1 ทุ่ม ที่โบสถ์จัดให้คณะฯ
ได้ถวายเพลงพิเศษเดือนละครั้ง ซึ่งถือว่าค่อนข้างถี่ทีเดียว นักร้องทุกคนจะต้องตัดชุด
ผู้ชายใส่สูท เป็นอะไรที่ตื้นตันมาก (เว่อร์จริงๆ) เพราะเด็กอายุ 16 ได้ใส่สูทเท่ห์เลยครับ สูทรู้สึกจะสีเข้มๆ
แล้วเราต้องหากางเกงขาวใส่มาในวันที่ขึ้นร้อง เป็นอะไรที่ต้องระวังมาก
กางเกงขาวกับวัยรุ่น...
มีอยู่ปีหนึ่ง น่าจะปี 1989
ราวปลายเดือนเมษา ที่โบสถ์มีค่ายประจำปี
คณะนักร้องประสานเสียงก็ต้องขึ้นถวายเพลงพิเศษ คุณแม่แมรี่เตรียมเพลงให้ซ้อมอย่างดี
และย้ำนักย้ำหนาว่า บรรดานักร้อง “ห้าม” ไปเชียร์กีฬา ตะโกนโหวกเหวกจนเสียงแหบแห้ง
ใครเสียงแหบจะไม่ได้ขึ้นร้อง !!! แต่เพราะวัยรุ่นอย่างผมมันอดไม่ได้ที่ต้องไปเชียร์กีฬา
จนสุดท้าย เสียงแหบตามคาด ! และเมื่อต้องเผชิญหน้ากับคุณแม่แมรี่
ผมพยายามที่สุดที่จะทำเสียงให้ปกติ แต่ก็ไม่สามารถรอดหูทิพย์ของคุณแม่ได้ แน่นอนครับ
ผมอดขึ้น ต้องยืนดูตาปริบๆ
โครงการใหญ่ยักษ์ของคณะนักร้อง
ซึ่งน่าจะเป็นกิจกรรมสุดท้ายก่อนคุณแม่แมรี่ต้องเดินทางไปอาศัยอยู่ต่างประเทศ
และคณะนักร้องไนติงเกลก็ต้องยุบไป คือ โครงการต้นไม้คริสต์มาสร้องเพลง
เป็นการสร้างโครงสร้างเหล็กเป็นต้นสนคริสต์มาส ใหญ่มาก น่าจะราวๆ 15 เมตรเห็นจะได้ ตั้งใหญ่เด่นอยู่หน้าเวทีโรงหนังออสการ์ที่ใช้เป็นสถานที่ประชุมของคริสตจักรในเวลานั้น
คณะนักร้องของเราก็จะขึ้นไปยืนอยู่บนต้นไม้ จริงๆ ต้องเรียกว่ายืนอยู่ในซะมากกว่า
เพราะเราต้องเดินขึ้นนั่งร้านโครงเหล็ก
ต่างคนก็ต่างได้รับตำแหน่งว่าจะยืนอยู่จุดไหน ชั้นไหน จำได้ว่าผมยืนอยู่น่าจะกลางๆ
ค่อนขึ้นข้างบนหน่อย เราได้ถวายเพลงพิเศษในโอกาสวันคริสต์มาสปีนั้น
ถือเป็นประสบการณ์ที่พิเศษที่สุดของวัยรุ่นอายุ 17 ปีคนหนึ่งที่จะมีในยุคสมัยนั้น
ปัจจุบันผมขอบคุณพระเจ้าที่พื้นฐานการร้องเพลงที่ได้รับการสอนจากคุณแม่แมรี่ช่วยให้ผมสามารถรับใช้พระเจ้าในบทบาทศิษยาภิบาลได้อย่างดี
ผมสามารถนำนมัสการ ร้องเพลง และเทศนาได้โดยที่เสียงไม่แหบ เสียงไม่หาย
เพราะได้ทักษะการใช้เสียงจากคณะนักร้องประสานเสียงแท้ๆ
"พระเจ้าทรงเตรียมชีวิตของเราด้วยหลากหลายวิธีจริงๆ"
ความคิดเห็น